Mijn ogen zijn opengegaan toen ze bij mij kwamen met een tekenaar die studie had gemaakt van de images in mijn romans. Op die tekeningen, naar voorbeelden uit de Ming-periode, zit ik geweldig te tobben. Ik zei tegen hem: 'Teken maar eens een Rechter Tie.'

In vijf minuten was hij klaar en het leek heel authentiek. Ik werd groen en geel van nijd..., ikzelf kan met één handje soms uren bezig zijn. Ik had nooit naar die stripdingen gekeken en ik zag nu wel dat ik het fout had gehad. Het is een tussenvorm tussen toneel schrijven en tekst schrijven voor de film, die geweldige mogelijkheden opent voor de detective.

Strips hebben het enorme voordeel dat je eigenlijk alles kunt laten zien. We doen een groter beroep op de kijker dan op de lezer van mijn boeken. Het karakter van een persoon kun je visueel tot uitdrukking brengen, en het combineren en deduceren laten we aan de lezer over op grond van wat we hem laten zien. [...] Met een groot blauw potlood schrap ik alles wat niet van direct belang is voor het verhaal. Je brengt honderd woorden terug tot twintig en dan kun je het nog best zeggen. Je wordt gedwongen je te concentreren en zuiver te formuleren. Er mag geen woord te veel staan. Er is niets opvoedkundigers dan met beperkingen te schrijven. En met een korte krachtige dialoog en veel actie wijk ik niet af van de Chinese stijl.
Bron: Nieuwsblad van het Noorden (28 november 1964)